مدح و شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام
دل می‌دهـد حواله مرا سوی عسکری می‌خوانَـدَم به سایۀ گـیـسوی عسکری می‌خواهد او وضو بنمایم به آب چـشم صورت نهم به خاک سر کوی عسکری محـراب ابـرویش بـشود سجـده‌گاه من حـتی مـسـیر بوسۀ بر روی عسکری می‌خوانَدَم به دشت که تا نوحه‌گر شوم بـا دیـده‌هـای جـاری آهـوی عـسکری او خـواند و من قـدم به قـدم آمدم جلـو گشتم اسیر در سر یک موی عسکری دیدم فـرشته در حـرمـش گریه می‌کند شوری دگر به پا شده در کوی عسکری از چشم عرش چشمۀ باران رسد به خاک خورشید هم نشسته به سوسوی عسکری حـتی ربـیـع آمـده و نـوحـه‌خـوان شده دارد دلی به سـیـنه ثـنـاگوی عسکری زهـر آمده تـوان حسن را گرفته است دیگر توان نمـانده به زانوی عسکری بر قائمش عجیب شده سخت و جانگداز ثـانـیـه‌های فـصل تـکـاپـوی عـسکری قرآن به سر گرفته سحر فجر ناطقـش آرام؛ دل سـپرده به یاهـوی عـسکری پـرده کـنـار رفــتــه و مــاه تــمــام او بوسـه زنـد مدام به بـازوی عـسـکری با این همه رسیده که سامان دهد به باغ دارد مـسـیـر آمـدنش بـوی عـسـکری حجت تمام، نور علی النور جلوه کرد دارد بـه دسـت آیـنـۀ روی عـسـکـری |